dəc

is. məh.

1. Bir yerə yığılmış arpa, buğda və s. -yə əl toxunmasın deyə, onu nişanlamaq üçün taxtadan və s. dən qayrılan iri möhür (nişan). Xırmana qayıtdıqda hamını heyrət aldı. Doğrudan da, ehram buğdanın dəci pozulmuşdu. M. İ.. Dəc eləmək – bütövləmək, ağzınacan doldurmaq, ləbələb etmək. Dəc qalmaq – bütöv qalmaq, toxunulmamış qalmaq. . . . Sirkə ağzı tıxaclı, dəc qalıb stolun üstündə. C. M..

2. Taxılı yaxşı döysün deyə, vəlin altına vurulan xırda çaxmaq daşları və ya dəmir parçaları.